Pisces

Hodie ad emprorium ivi pisces carnesque emptum. Quoniam hesterna tempestas severa plus quam satis aquae terrae reliquit, aere umida mihi non umquam iter amoenum erat. Pisces tamen optimi sunt.

Tandem patruum non ad nos rediturum esse novi accepique. Iam modo lacrimae formidae lente manant quandocumque eum ridibundum in animo pingo. Ante lacrimae frigidae mihique nocebat. Iam lacrimae monent me eum amavisse et eum me.

Quo Iit Illa Aestas?

Oiei, procella quae heri Tokio saeviit hodie reversa et urbem meum quoque imbre gravi vexat. Quam deinde ventus tonitrusque junxerunt. Mater aiebat tempus imbris cum sonore tonationis ad finem venire sed de quo non certus sum, nam cras ea tempestas saeva mansura esse nuntiatur.

Qui Calidum Perdunt

Vespera cum cicadae vesperales incipiunt canere, calidum diei mox periturum novi tandemque pacem animo habere possim. Nempe aestati aestuosa esse decet, quia aestas frigida multa animalibus frumentisque necat. Sed etiam magis calidius quam pati possim! Eheu! Gracies dulcis mihi edendast!